Kleindochter is gek op de I-pad. Krap twee jaar oud en ze weet dat ding al feilloos te bedienen. Met een trefzeker vingertje klikt en swipet ze zich een weg door de pictogrammen. Puzzels, liedjes en YouTube-filmpjes zijn haar favorieten. En daar mag vooral niémand haar bij helpen. Dat regelt ze allemaal zelf wel. Ze duwt gewoon onze helpende hand weg met een “déze!” En hup, daar gaat het vingertje alweer.
Nou valt er nogal wat te zeggen over de combinatie I-pad en dreumesjes. Het ding mag natuurlijk nooit het fysieke boek of die puzzel vervangen. En een teveel aan beeldscherm is niet goed voor kleine mensjes. Net zomin als de straling die zo’n apparaat afgeeft. Maar toch vind ik af en toe die I-pad helemaal niet zo verkeerd. Kleindochter leert er veel van. Zo kijkt ze ook Engelstalige fimpjes en leert spelenderwijs vormen, kleuren en woordjes herkennen. Ze telt van 1 tot 10, in het Nederlands en in het Engels. Natuurlijk leert ze dat ook van haar ouders en de mensen om haar heen. Maar als toevoeging, of gewoon als klein rustmoment op een dag vol indrukken en prikkels vind ik een kwartiertje ‘ai-petten’ nog helemaal niet zo gek.
Het is alleen een beetje lastig in te schatten wat geschikt is en wat niet. Er zijn veel commerciële filmpjes die zo mooi zijn gemaakt dat dreumesjes er continu naar kunnen blijven kijken. Over baby’s die lolly’s eten of over verrassingseieren met een onbestemd frutseltje erin. Kleindochter kan er geen genoeg van krijgen, en ik laat haar, hoewel ik heus ook wel weet dat het niet okee is om baby’s lolly’s te voeren. Soms ook komen er filmpjes voorbij waarbij ik wel mijn bedenkingen heb. Dan zie je kinderen vanalles doen wat niet moet. In plaats van een gezond ontbijt eten ze een bord vol snoep. Of ze huilen of pesten andere kinderen of hun ouders. Die filmpjes vind ik dus niet geschikt en ik swipe ze weg. Daar is Kleindochter het dan weer niet mee eens en zo ontstaat er een welles-nietes strijd op die I-pad. Een strijd die dat kleine hummeltje niet begrijpt. Voor haar is die ai-pet een mooie wereld vol kleur, ontdekkingen en plezier. Voor mij is dat een heel ander verhaal. Want het kan nog veel erger.
Er lopen op onze planeet idioten rond die er lol in hebben om in onschuldige kinderfilmpjes zomaar ineens een heel eng fragment te monteren. Liefst iets met veel geweld, bloed, schreeuwen, huilen, messen en geweren. Je kunt je kind er niet tegen wapenen, want het is er opeens en je ziet het al nog voordat je kunt beslissen dat je dat dus niet wilde zien. Kinderen raken door dit soort fragmenten ernstig getraumatiseerd. Ik vind dit heel erg. Want Kleindochter geniet zo van haar ai-petmomentjes. YouTube doet er alles aan om die filmpjes te tackelen, maar het is dweilen met de kraan open. Het maakt me boos, verdrietig en gefrustreerd. Het zijn dan ook niet de I-pad, het beeldscherm, de straling of afgestompte kindjes waar ik me zorgen om maak; het zijn die losgeslagen onnozelen in ons midden.